Տարրական տրամաբանությունն ասում է, որ դժգոհելու, քննադատելու եւ անգամ հայհոյելու լիքը առիթներ ունի մեր ժողովուրդը, իսկ իշխանությունը ոչ միայն չպիտի համարձակվի դժգոհել, այլեւ գլուխը կախ պետք է լսի այդ լուտանքները եւ լռի:
Այն, ինչ կատարվել է այս 7 տարիների ընթացքում, այն բոլոր աղետները, որ եղել են այս իշխանությունների ժամանակ, ամենամեծ ցանկության անգամ չեն կարող չվերագրվել ՔՊ-ին ու նրա առաջնորդին, ուստի դեռ շատ զուսպ, մեղմ ու ներողամիտ ժողովուրդ ունենք, որ այս ամենը հանդուրժում է, մի բան էլ դեռ 2021-ին եւս մի շանս է տվել սրանց` իրենց փչացրածը շտկելու համար:
Բայց իշխանությունը դժգոհ է: Դժգոհ է, որ իրեն առաջվա պես չեն սիրում, որ ոմանք համարձակվում են քննադատել: Կատաղում է` երբ հայհոյում են ու ոչ մի բանի առաջ կանգ չառնելով, գործի է դնում ռեպրեսիվ մեթոդներ` այդ դժգոհության ու բողոքի ձայները լռեցնելու, հիմքից արմատախիլ անելու համար:
30 տարվա ընթացքում մենք, իհարկե, ամեն ինչ տեսել ենք` եւ քաղաքական հետապնդումներ, եւ ազատ խոսքի նկատմամբ ճնշումներ, եւ անարդար դատավճիռներ, բայց որ իշխանությանը քննադատած անձի տուն կամ Վեհարան ուղարկեն դիմակավորված Ալֆային եւ ընդամենը խոսելու համար մարդկանց նվաստացնելով` տեղափոխեն մեկուսարան ու կալանք տան: Կալանավորեն հարգված հոգեւորականներին, հայտնի գործարարին, ընտրված համայնքապետերին, փաստաբանին... անկեղծորեն ես նման բան չեմ հիշում:
Առավել ուշագրավ է, որ սա կատարվում է մասնագիտությամբ լրագրող, նախկին խմբագիր Նիկոլ Փաշինյանի կամքով ու հստակ հրահանգավորմամբ: Գուցե սա էլ յուրահատուկ հարգանքի «տո՞ւրք» է խոսքի նկատմամբ: Խոսքը, քննադատությունն արժեւորելու ձե՞ւ...
Պետք է արձանագրենք, որ Փաշինյանը նոր մշակույթ ներմուծեց մեր կյանք` խոսքի համար կալանավորելու եւ դատելու մշակույթը: Նախկին իշխանությունները, փաստորեն, ոչ այդքան կարեւորում էին խոսքը, ոչ խոսքի համար մարդ էին բռնում, ոչ էլ այսքան շատ էին խոսում: Սրանք` մեծից փոքր, խելոքից մինչեւ հիմար, գրագետից մինչեւ անգրագետ 24/7 ռեժիմով խոսում են, լայվ են մտնում, ելույթներ են ունենում, գրառումներ են անում, համաժողովներ ու քննարկումներ են կազմակերպում... մարդկանց ուղեղները լվանալու եւ իրենց չարաբաստիկ գործունեությունն արդարացնելու համար:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ